Baby's first Christmas
Ik ben een kerstfanaat. Een regelrechte kerstfreak. Van het moment dat de kerstbomen in de tuincentra worden opgesteld (zo rond eind augustus zeker?) beginnen mijn vingers al te jeuken om ook die van mij op te tuigen. ‘Gelukkig’ ben ik gezegend met een man met beide voeten op de grond, en een minder grote kerstzin als die van mij. Half november (wanneer Winterland in Hasselt bij ons om de hoek neerstrijkt) is gewoonlijk het vroegst dat ik de ballen en lichtjes uit de kelder mag halen. (toegegeven; Steven doet dat, dus ik móet wel wachten).
Dit jaar lukte dat pas twee weken later, en kostte het me heel wat meer moeite om alle ballen in de boom te krijgen. Oorzaak: little baby Noah – uiteraard! Hij was niet helemaal akkoord met mama’s volle aandacht naar iets anders dan hemzelf. In blokken van twee dagen lukte het uiteindelijk. Oef. Boom: check.
In de aanloop naar kerst, en zelfs toen Noah nog in mijn buik zat, voorzag ik zijn dressing met kerstoutfits allerhande. Want; jippiejajei, BABY’S FIRST CHRISTMAS! Rode pakjes met witte sneeuwvlokken, truitjes met winterse citaten op, het obligate kerstmanpakje: check.
Maar ondanks het kraakverse witte schapenvelletje waarop Noah schattig lag te wezen, de lichtjes in en de cadeautjes onder de boom, bleef mijn algeheel kerstgevoel dit jaar toch wat uit. The holly jolly Christmas feeling.
Had het te maken met andere prioriteiten (o.a. een kind voeden, verschonen, en liefhebben, en daarnaast nog het huis schoon houden voor baby visits) – wellicht. Had het te maken met het niet-nuttigen van geestrijke dranken waar ik eigenlijk best veel van hou (hmmmm hazelnootjenever, een glaasje bubbels, een koffietje met Bailey’s, …) (om nog maar te zwijgen over glühwein!), maar die ik wijselijk afzweer vanwege de borstvoeding – meer dan waarschijnlijk. Had het te maken met het chronisch slaaptekort waar ik nu al 8 weken aan lijd – ongetwijfeld.
Het hebben van een baby’tje heeft de dynamiek veranderd in ons huisgezin, maar beslist ook tijdens de kerstfeesten dit jaar. Daar waar er de vorige jaren (bijna) gevochten werd wie BOB zou zijn dat jaar, was het dit jaar vanzelfsprekend dat ík dat was; en Steven dronk (op eigen initiatief) ook een heel aantal glaasjes minder. Dit klinkt nu misschien alsof we gewoonlijk een bende dronkaards zijn, dat is heus niet zo - haha!
Noah is met zijn twee maandjes oud misschien nog een beetje te klein om los door het feestgejoel te slapen, en nam alle chaos en drukte lustig in zich op, wat leidde tot meer voedingen als ‘rustmoment’. Alle prikkels (kerstlichtjes, luide stemmen, kerstmuziek, …) zorgden ervoor dat hij niet kon inslapen, en daardoor af en toe zijn keel openzette, want het kind heeft zijn slaap nodig, maar kon hem niet vatten. En dat is allemaal oke, wij vinden dat niet erg, hij is ons kleine mannetje. Wanneer hij huilt heb ik alleen maar oog voor hém. Al zie ik in mijn ooghoeken ook de bezorgde blikken van familieleden die goedbedoelde adviezen geven en hem ook eens in slaap proberen te sussen – wat niet helpt. Sorry familie, no hard feelings; alleen mama’s (of papa’s) rustgevende borst(kast) is dan goed – en zelfs dat niet altijd. Dat Noah met zijn 8 weken in een sprongetje (zie “Oei, ik groei!”-boek) zit, kan er ook wat mee te maken hebben.
Soms zou ik graag twee (of meer) jeneverkes achterover kappen en met mijn mond open in slaap vallen, om de volgende ochtend nog eens (drie keer) om te draaien alvorens we aan een goedgevulde ontbijttafel kruipen. Soms zou ik mezelf in een inimini glitterjurk met open rug (en niet met open boezem, want handig voor de borstvoeding) willen hijsen, en balancerend op ultrahoge hakken aan het Chinese kerstbuffet aanschuiven.
Dit jaar ging echter al onze nuchtere aandacht naar Noah, naar zijn kreetjes en blikjes, naar elk beweginkje dat hij maakt. En dan ontgaat me heel wat, dan niet álles; het optuigen (en genieten) van de kerstboom, de fonkelende lichtjes links en rechts, de weloverwogen outfits, de voorzichtig aangebrachte feestmake-up, de lekkere hapjes, en de frisse bubbels. Kerst is anders geworden, ons leven is veranderd. Maar wél for the better. Ik ben zielsgelukkig, al was de Christmas spirit (bij mij althans) niet even alive als andere jaren. Ik denk dat meer mama’s (en papa’s) met dit gevoel worstelen, maar dat niet altijd durven uitspreken – behalve in private messages op Instagram. There, I said it. Moms of Instagram: you’re not alone!
Baby’s first Christmas; het was me een uitputtingsslag. Noah was beslist ons allermooiste cadeau dit jaar. En hij gaf óns – geheel onverwacht trouwens – vervolgens het allerbeste kerstcadeau ooit, en sliep in de nacht van 25 op 26 december acht uur aan één stuk. Dat ik ieder uur wakker werd, en vervolgens luisterde of hij nog wel ademde (ja, OEF!), en dat mijn borsten spanden als een gek (normaal eet hij minstens om de vier uur), dat nam ik er met plezier bij. Net zoals we álles er met veel plezier bij nemen. Want zoals het Chinese gelukskoekje op mijn bord zei: “the best things in life aren’t things”.
