Keep your head up

Op zondag 28 oktober, drie dagen en 7 minuten na de geboorte van Noah, verlieten wij het Jessaziekenhuis als gezin. De eerste keer in de buitenlucht met ons zoontje. Voor mij de eerste keer in ruim drie dagen tijd dat ik überhaupt de ziekenhuiskamer verliet. Achteraf bekeken had iemand me dat gerust mogen zeggen; “ga eens de gang op”, want zelf heb ik daar geen seconde bij stilgestaan. Het voelde dan ook uitermate bevreemdend aan om plots weer duizend-en-één prikkels binnen te krijgen na een tijdje ‘opgesloten’ te hebben gezeten tussen vier muren.

De eerste dagen na de bevalling vroeg ik me al af waarom iedereen zo schrééuwde; de vroedvrouwen, de pediater, het babybezoek, … Het leek wel of mijn trommelvlies beschadigd was van het persen, maar pas later besefte ik dat ik alles zo luid moet gehoord hebben vanwege de besloten mommy-daddy-bubble waarin wij toen zaten.

Op naar huis dus! In de auto richting thuisfront zetten we de radio aan: ik wilde weten welk nummer er speelde op het moment dat we Noah naar huis brachten, naar Zijn Thuis. Dát nummer zou zijn lijflied worden, de lyrics een voorspelling van wat zijn leven zal mogen bevatten. Spannend eigenlijk, want je hebt geen flauw idee welk nummer zal weerklinken (en ik kan zo wel een heel aantal niet-oké-liedjes bedenken...).

We stemden af op Studio Brussel, waar we werden ondergedompeld in een muzieknummer dat ik (toen nog) vaag kende. Noah’s levensmelodie bleek “Keep your head up” van Ben Howard te worden. Met woorden die spreken, en lyrics die kloppen. Een bericht aan onze zoon, met de blik op morgen.Tranen biggelden over mijn wangen bij het horen van het refrein:

“(Oh oh-oh, I'm happy to have you home.)

Oh yeah, keep your head up, keep your heart strong.

No, no, no, no, keep your mind set, keep your hair long.

Oh my, my darlin', keep your head up, keep your heart strong.

No, no, no, no, keep your mind set in your ways.

Well keep your heart strong.

'Cause I'll always remember you the same.

Oh eyes like wildflowers, oh with your demons of change.”

“Keep your heart strong”, kleine man. Eeuwig en altijd. Laat je hart vollopen van liefde, laat het smelten, en laat het sneller kloppen wanneer je daaraan toe bent. Wij staan met open armen voor je klaar wanneer het eens (een klein beetje) zal breken. Met een groot hart voor dieren, en een klein hartje voor de mensen die je liefhebt. Een sterk hart, helemaal aan jou om te vullen.

"Keep your hair long". Laat die lange manen van je maar wapperen in de (zilte) wind. Doe lekker waar je zin in hebt (maar luister ook af en toe naar je mama en papa). Ontdek en beleef. Jaag datgene na waarin je gelooft.

En vooral: “Keep your head up”. Ga het leven met opgeheven hoofd tegemoet. Uitkijkend over de mogelijkheden die jouw wandel mogen bieden - soms a walk in the park, soms bergenhoog.

Lieve kleine Noah, lieve kleine man. Jij bent mama’s beste vriendje, jij bent papa’s hartendiefje. Zo lief. Zo klein. Zo alles. Jij zal altijd op ons netvlies gebrand staan zoals we jou in die eerste dagen, weken, maanden, hebben mogen leren kennen.

“I’ll always remember you the same.” Met dat gerimpelde rugje, met die overschot aan huid die zich nog moest zetten. Met je pasgeboren platgedrukte neusje en je nieuwsgierige – ietwat achterdochtige - blik. Je verandert iedere dag, wij zién je letterlijk ontplooien. Van de ‘kippekes’ die jouw opgekrulde beentjes maakten in die eerste dagen en weken na jouw geboorte, tot de lange zwiepende beentjes die je vandaag al in de lucht trappelt.

Elk kreetje, elk kreuntje, elk geeuwtje, elk kwaakje, en – jawel – elk krijsje wordt hier met zoveel liefde onthaald. Want wij zijn stapelgek op jou. En wanneer wij ‘s ochtends (meestal geradbraakt) ontwaken in en bed vol tetradoeken, na een weeral stevig (onderbroken) nachtje, dan kunnen we alleen maar verzuchten:

“I’m happy to have you home”.

Foto’s van Noah, 11 dagen oud, door Elisa van Frankie and Fish (http://www.frankieandfish.com/) – want hij is maar één keer zo klein als vandaag.