1 februari 2019. Dé datum die we bijna een jaar geleden al vastlegden als hét moment dat ons baby’tje naar de crèche zou gaan. We wisten op dat moment nog niet dat Noah Noah zou worden, we wisten nog niet dat hij een hij zou zijn, en we wisten nog helemaal niet hoeveel harder de tijd zou vliegen eens wij mama en papa zouden geworden zijn.
Het leek een eeuwigheid, die vooropgestelde 14 weken fulltime-mama-zijn. Als zelfstandige geen sinecure, “zo lang” thuisblijven, maar persoonlijk vonden wij het wel belangrijk dat ik die tijd zou nemen. En wat zijn we daar achteraf bekeken blij om, want die eerste weken met Noah waren weken waarin we goochelden met hazenslaapjes, borstvoeding aan de lopende band, babybezoekjes, huiluurtjes (zowel bij Noah als bij mezelf), en mekaar vollenbak ontdekken. Een kind krijgen is letterlijk een blind date. Eentje met gelukkig altijd een goede afloop.
In de weken vóor Noah naar de crèche ging, werd ik me er plots bewust van dat hij daar niet onze onvoorwaardelijke en oneindige aandacht zou krijgen. Dat in slaap vallen met urenlange “sssshhhhhhhhh”-klanken niet aan de orde zou zijn. Anderzijds begon het ook roofbouw op ons als koppel te plegen om Noah altijd in dezelfde ruimte te hebben, en ’s avonds tv te kijken met het geluid op stil – zodat hij zéker lekker kon slapen. Ik ontdekte daarnaast dat Noah er een bepaalde rust in vond om “te slapen gelegd te worden”. En dus startten wij zo ergens begin januari, nadat we nog net voor oudejaarsavond een babyfoon aanschaften, met een avondritueel.
Omdat ik er veel vraag naar krijg, en omdat ik ook erg veel gehad heb aan de verhalen van de mensen rondom mij met kindjes van dezelfde leeftijd, deel ik graag hoe onze avonden eruit zien (en zagen) vanaf dat Noah 10 weken oud was.
Wat begon met krijsen en gillen iedere keer we hem in het grote bed “achterlieten” met zijn knuffeltje en tutje, vloeide uit in een moment waar Noah zichtbaar genoot van de rust die als een deken over hem werd gelegd. Het avondritueel gaat hier als volgt: gezichtje en handjes wassen, pampertje verversen, en pyjama aan. Dit deden we aan de start van ons "experiment" altijd zo ongeveer een halfuur vóor Noah honger ging krijgen (lekker gissen trouwens, dit!). Ik gaf dan borstvoeding liggend in bed (vandaar dat we hem dus in het grote bed legden om de nacht te starten), en muisde er dan héél stilletjes onderuit. Goed gevoed, milk drunk en wel, kon ik meestal ontsnappen. Bij ieder geluid (zoals het kraken van mijn ellebogen/knieën tijdens het opstaan – jep, ik word volgende week 30, dus het begint af en toe te kraken langs alle kanten) werd Noah wakker en kon het sussen van voor af aan opnieuw beginnen. Missie (heel erg vaak) niet geslaagd.
Na een tijdje bleek dat schema niet handig, want Noah at niet altijd perfect om de zoveel uur, waardoor het avondritueel altijd op een ander moment startte. Switch in onze planning dus: we besloten om Noah iedere avond op hetzelfde uur in bed te leggen. We zagen aan hem dat hij vaak rond 19u moe werd (als hij moe is wrijft hij in zijn oogjes, geeuwt hij een paar keer, of doet hij zijn huilende klaagzang), dus daar gingen we voor.
De eerste paar avonden waren moeilijk. We legden Noah in bed, lieten bij iedere uitademing een langgerekte “shhhhhhhhhh” weerklinken, en deden dat tot hij in slaap viel. Soms duurde dat een halfuur, soms een uur. We aten vervolgens in shiften, want hij werd gegarandeerd binnen de 10 minuten weer wakker, en we gingen minstens 20 keer naar de slaapkamer om te sussen of om zijn tutje terug te geven (en nog maar wat te sussen). Laten huilen deden we niet (maximum één minuut), omdat we hem niet overstuur in slaap wilden laten vallen. De eerste avond dat Noah verder sliep, wisten we eigenlijk niet goed wat doen met de zee van tijd die voor ons lag. Ons kind sliep. Het was 19 uur ’s avonds. Wat een zaligheid om nog eens achteruit te leunen en zonder onderbrekingen met elkaar te kunnen babbelen, samen te eten, en tv te kijken mét geluid! We gingen wel (en gaan nog steeds!) 20 keer naar de slaapkamer om te kijken of hij 'echt nog wel ademt'. Om dan terug de woonkamer in te komen met een knikje naar de ander, eventueel aangevuld met beknopte info over 'hoe hij aan het slapen is'. (en hoe schattig en perfect en mooi hij is).
Het duurde twee weken voor Noah goed en wel besefte dat hij eigenlijk best wel zin had in een slaapje. Ik denk dat dit een combinatie was van de leeftijd (hij leek er plots echt wel ‘klaar voor’) en waarschijnlijk ook een stukje ‘oefening’. Iedere ouder doet wat voor hem/haar het best aanvoelt, en wij kozen ervoor om vrij lang te wachten met dit “apart leggen”. Het kwam zelfs niet in ons op om vóor oudejaarsavond (dat op ons appartement werd gevierd met de twee peters van Noah) om een babyfoon aan te schaffen. Twee weken ging het moeizaam, de twee weken daarna waren een zaligheid. Ongeveer een tweetal weken vóor Noah naar de crèche ging was hij dus een beetje ‘gewend’ aan het slapen leggen met de tut, zonder rondgedragen te worden al ssshhhhh’end. Missie (meestal) geslaagd.
1 februari naderde al gauw met rasse schreden, en ik maakte mezelf gewend aan het kolven om Noah van moedermelk te voorzien wanneer hij op de crèche zou zijn. Nooit gedacht dat ik zo lang borstvoeding zou geven trouwens, ik had altijd gedacht te stoppen op het moment dat ik terug zou gaan werken. Maar dat is dus anders gelopen, en we zullen zien hoe lang ik het nog blijf doen!
We gingen in de week vóor "de eerste dag" twee keer wennen op de crèche. De eerste keer mocht ik er de hele tijd bij blijven, en zag ik de verzorgsters een halve dag met de kindjes bezig terwijl Noah van op de schoot, van in een wippertje, en uiteindelijk vanuit een bedje meekeek en zelfs een halfuurtje sliep in het lawaai van 7 andere baby’s. Liefdevol waren de dames met de kindjes zeker en vast, al brak mijn hart een klein beetje bij het besef dat hij niet constant ALLE aandacht zou krijgen – wat logisch is natuurlijk. Maar thuis krijgt hij dat wél. En thuis is het altijd stil. Mijn rustige ventje zou zoveel prikkels van buitenaf krijgen – hellup! De tweede keer lieten we Noah drie uurtjes alleen, en dat vond ik eigenlijk best oke. Geen tranen ofzo. Mama en papa gingen ‘op zwier’: we gingen ontbijten bij de Lunch Garden (of all places!). Niet veel later mocht ik hem weer oppikken, en hij zag er toch vrij gelukkig (en doodmoe van al het lawaai) uit. Desalniettemin had ik die avond met Steven het gesprek “of we toch niet beter één dagje crèche minder zouden doen”.
Mijn laatste week moederschapsverlof ging twee weken geleden in. Op vrijdag zou Noah zijn eerste volledige dagje crèche hebben. Op maandag besloten we om onze Cito, onze lieve kleine witte pluizige vriendje (een Parson Jack Russell) van 15,5 jaar oud, te laten inslapen. Hij had water op de longen en hoestte als een gek. Onze Cito is altijd (heel erg!) verwend geweest, en is dat eigenlijk geweest tot op het eind. We hebben hem nooit laten ‘lijden’. Hij heeft die maandag nog een grote hoeveelheid kipfilet naar binnen gewerkt, heeft duizend-en-één knuffels gekregen, en mijn ouders hebben hem die avond bij de dierenarts geaaid tot hij vredig naar de hondenhemel was vertrokken. Ik was er het hart van in, huilde twee dagen onophoudelijk. Noah die naar de crèche ging, naar een plek waar ze goed voor hem zorgden, en waar ik hem iedere avond (van dinsdag tot vrijdag) niet eens al te laat kon gaan oppikken… het leek plots allemaal zo erg niet meer.
En dus brachten wij die vrijdag Noah met een gerust gemoed richting de kinderopvang. Geen traan gelaten. Of eigenlijk wel, toen we thuiskwamen en ik opnieuw besefte hoe ongelofelijk hard ik onze Cito miste en nog zou missen. Iedere dag kreeg zijn afscheid wel een mooier plekje in mijn hoofd en hart, en inmiddels heb ik er vrede mee genomen dat hij alleen maar rotverwend is geweest, die kleine witte spring-in't-veld van ons.
Of ik het dus moeilijk vond om Noah aan de crèche af te zetten? Neen. Ik vind het op dit moment nog steeds niet heel erg lastig, al tel ik wel de uren (en de minuten) tot ik hem weer kan oppikken. Mijn eerste werkweek begon meteen pittig met een heel weekend ‘Engaged’ (een zalige trouwbeurs in Antwerpen) waar we als ceremoniesprekers met Stories by Mabel een stand hadden. Daarnaast deed ik meteen drie modellenopdrachten, en de overige dagen kroop ik achter mijn laptop om (als Office Manager bij Stories by Mabel) ceremonieaanvragen te verwerken. Dat lukte niet in een paar dagen trouwens – mocht er iemand meelezen en nog wachten op een antwoord: het komt eraan!
Conclusie: ik had gerust nog langer kunnen thuisblijven met mijn kleintje. Gemakkelijk. Een maand, twee maanden. Maar ik geniet er ook van om terug onder de mensen te komen, zonder Noah. Om terug mijn eigen ding te doen. Om terug de radartjes in mijn hoofd te doen werken. Om de (liefdes)verhalen van koppels te ontdekken. Om tranen in de ogen te krijgen wanneer ik mag ontdekken “hoe hij op één knie ging” (juuupppp, guilty!). Om de Stories by Mabel-agenda te doen kloppen. Om mooie woorden te lezen, en enthousiaste berichten terug te mogen typen. Om nieuwe collecties te showen, en breeduit te glimlachen. Om mezelf "verplicht" een beetje mooi te maken, aan te kleden. Om te ontdekken dat ik niet alleen maar in mijn zwangerschapskleren pas (intussen ben ik 15 van de 18 kilo kwijt - hoera!).
Ik geniet er eens zo hard van om de weekends door te brengen met mijn gezin. Ik geniet wanneer ik onze zoon om 16u (langer trek ik het voorlopig echt niet) weer mag gaan halen op de crèche, om nog een uurtje van hem te genieten voor hij aan zijn nacht begint. Want oh boy, die crèche is vermoeiend voor ons kleine ventje! Dat avondritueel van 19u, dat doen we dus intussen niet meer door de (crèche/werk)week. Bij thuiskomst is het knuffelen, kroelen, borstvoeding geven, omkleden, en slapen. En zo hebben Steven en ik ineens nóg meer tijd ’s avonds. Intussen weten we wel wat doen met die extra uurtjes (vóor we zelf vaak rond 21u bij Noah in bed kruipen); we verhuizen namelijk over drie weken. En er is nog een heel appartement aan dozen te vullen… Meer daarover later!
