Acht maanden borstvoeding. Eerlijk, ik had nooit gedacht dat ik het zou doen – zo lang. Een jaar geleden zou ik eens meewarig gelachen hebben bij het idee, en mezelf beschuldigd hebben van moderne hippie. En toch ging het zo: Noah dronk bijna acht maanden lang exclusief moedermelk.
Op een doodgewone zaterdagnamiddag besloot Noah plots dat het wel goed geweest was. Daar waar hij ’s ochtends nog vol enthousiasme dronk van mijn borst, keek hij wat later die dag mijn tepel aan alsof hij die nog nooit van zijn leven gezien had. Lichte aanmoedigingen van mijn kant werden in de wind geslagen, en dus kolfde ik die dag voor het eerst enkel en alleen om hem te voeden terwijl we heus wel samen waren.
Noah had het op dat moment al een tweetal weken moeilijk. We dachten een combinatie van een groeisprong (zie boek “Oei, ik groei”) en opkomende tandjes(pijn). Vooral door dat laatste vermoedde ik dat het een tijdelijk iets was, dat hij zich die avond wel weer gezellig zou nestelen in mijn armen om bij mij te drinken. Maar nee hoor; hetzelfde scenario. Niet live willen drinken, ik weer de melk afkolven, in een fles doen, en hij die vervolgens gulzig ging drinken. Op zondagochtend gaf ik Noah een eerste keer poedermelk, om al eens te proberen – want dat het ‘opeens’ gedaan kon zijn, begon mij plots te dagen. (hij dronk die fles trouwens zonder problemen leeg)
Toen Noah op maandag (onze vrije Sonday-Monday samen) nog steeds weigerde bij mij te drinken, besloot ik dat het tijd werd om af te bouwen. De dagelijkse kolfbeurten wanneer Noah op de crèche was, begon ik stilaan beu te worden. Het meesleuren van kolfmateriaal iedere keer ik ergens heen ging, het ‘moeten’ ledigen van volle borsten, het uittellen wanneer ik een glaasje mocht drinken ook.
En dus begon ik (vrij impulsief) met afbouwen. Noah zou vanaf die week ook fruitpap beginnen eten in de namiddag, en daar waar ik al netjes het groentepapmoment van de voormiddag had afgebouwd (rustig, in twee weken tijd), stopte ik met kolven in de namiddag. Mijn lichaam protesteerde bijna onmiddellijk. Die nacht werd ik wakker van stekende pijn in mijn borsten, vanwege verstopte melkklieren. Oeps. Ik begon weer meer te kolven, ’s nachts, in de voormiddag, in de namiddag, 's avonds. Mijn productie ging weer de hoogte in, wat eigenlijk niet de bedoeling was – maar hey, het deed verdorie pijn!
Toen ik na een week masseren, kolven, een warm bad/douche nemen en warmtekruikjes leggen, van de ergste gezwollen klieren af was, contacteerde ik mijn lieve vroedvrouw. Karin, die me niet alleen had bijgestaan tijdens de geboorte van Noah, maar die me ook wegwijs had gemaakt in de eerste borstvoedingsmomenten, kwam langs voor een afbouwplan. Om de zes uur kolven, een kwartiertje. Als dat goed ging, moest ik schakelen naar 8 minuten kolven. Mijn borsten bleven hierdoor constant gevuld. Het was moeilijk. Vermoeiend. Pijnlijk.
Ik gaf bijna op, en wilde naar de apotheker rennen voor een pilletje om de aanmaak van melk te stoppen. Maar Karin moedigde me aan: “kom op Ine, nog maximum 36 uur en de pijn zal weg zijn”. Ook mijn huisdokter, die me het voorschrift voor die pil reeds had geschreven, raadde me aan om natuurlijk af te bouwen. Uiteindelijk jaag je toch een hele hoop dingen door je lijf die daar beter niet terechtkomen. En dus hield ik vol.
Karin had gelijk: 36 uur later werd ik wakker zonder stuwing. Ik moest niet uit bed klauteren om 5 uur ’s ochtends (nog vóor Noah om 6 uur ontwaakte) om te kolven. En zo bouwde ik (in kolftijd) langzaam weer verder af. De opbrengst slinkte, en we spraken de diepvriesvoorraad moedermelk aan. De combinatie van ingevroren moedermelk in zakjes (100-120 ML) en moedermelk in ijsblokjes (20 ML) was een hit. En toen ging het snel. Ik vulde het ene flesje na het andere met diepgevroren moedermelk, aangevuld met mijn vers gekolfde melk. Ik goochelde soms met drie flessen tegelijk, en Noah vulde nietsvermoedend zijn buikje.
Op 18 juni 2019, om 19 uur, dronk Noah zijn allerlaatste volledige fles moedermelk. De diepvriesvakken zijn leeg. Wanneer ik kolf (momenteel 4 minuten, ’s ochtends en ’s avonds), vul ik nog een flesje van 30-50 ML. En dus keek ik die avond toe hoe Noah, geheel op zijn gemak – wat eigenlijk tegen zijn natuur in is – die fles mamamelk tot zich nam. Ik hing over zijn bedje, hij keek in mijn ogen. Ik zou bijna zeggen dat er dankbaarheid in zijn ogen te lezen viel. Noah speelde met zijn fles, dronk enkele slokjes, knabbelde wat op de speen, en slokte alles tot de laatste druppel naar binnen.
Het is goed geweest, onze momentjes samen. Waar ik in de eerste drie maanden borstvoeding vaak heb gedacht om te stoppen (want het was bij tijden gewoonweg dodelijk vermoeiend om de enige voedingsbron te zijn), daar was het de maanden daarna alleen maar puur genieten. Makkelijk, dat ook, wanneer we samen waren. Niets meenemen, gewoon mezelf. Al kijk ik er nu ook wel ontzettend naar uit om na twee jaar (want: vorig jaar zwanger) weer eindelijk een geheel ‘nieuwe’ garderobe te kunnen aanpassen. Eindelijk gedaan met borstvoedingsbh’s/topjes/v-halsjurkjes/… Eindelijk gedaan met rekenen. Eindelijk weer mijn lichaam weer even helemaal alleen maar van mij.
The end of an era. Acht maanden heb ik Noah met heel veel liefde al mijn liefde gegeven. Zeven maanden aan mijn borst, de laatste maand uit een flesje. En ik ben zowaar geen halve hippie geworden – hurrah!
